Vrijwilliger van de maand: "Ik kom tot mijn laatste snik naar Tholense Boys"

“Iedere zaterdag ga ik naar de voetbal en dat hoop ik nog jaren vol te houden. Ik zal tot mijn laatste snik naar Tholense Boys komen.” Aan het woord is de 76-jarige Jaap Zuideweg, een icoon op Sportpark de Bent. In de nieuwe rubriek ‘Vrijwilliger van de maand’ trappen we af met dit bekende gezicht van onze club.

Al tientallen jaren is Jaap Zuideweg een terugkerend gezicht op Sportpark de Bent. Vroeger als speler, daarna als scheidsrechter en de laatste jaren van zijn actieve carrière als grensrechter. Inmiddels is hij daar vanwege gezondheidsproblemen mee gestopt. Maar toch zien we hem nog wekelijks op het sportpark. “Ik kan het voetbal niet missen”, zegt hij daarover. “De hele week wil ik mensen helpen, maar op zaterdag van 9 tot en met 5 uur ben ik voor niemand bereikbaar en beschikbaar. Dan is het voetbal en ben ik bij Tholense Boys.”

Zuideweg vierde recent een prachtig jubileum. Al 25 jaar is hij lid van de vereniging. Daarvoor voetbalde hij bij SPS, maar de liefde dreef hem naar Tholen. “Ik was keeper bij SPS, maar toen wij trouwden, zijn we in Tholen gaan wonen. Het seizoen maakte ik nog af bij SPS, maar daarna ben ik overgestapt naar Tholense Boys.”

Tientallen jaren vrijwilliger
Zijn liefde voor het spelletje komt in de jaren na zijn loopbaan als keeper steeds meer tot uiting doordat hij wedstrijden gaat fluiten. In eerste instantie voor de club, daarna als scheidsrechter voor de KNVB en tenslotte weer voor Tholense Boys. “Dat heb ik jarenlang gedaan. Daarna heb ik ook nog heel lang de rol van assistent-scheidsrechter vervuld. Ik heb in die periode alle teams wel zo’n beetje gehad. Eerst de senioren, daarna steeds vaker de jeugd. Ook bij het dameselftal ben ik grensrechter geweest, totdat dit elftal werd opgeheven. Vorig jaar nog vlagde ik bij de JO14, maar sinds dit seizoen ben ik gestopt. Het gaat echt niet meer. Ik zie steeds slechter, waardoor ik het niet meer goed kan volgen. Bovendien heb ik moeite om mijn evenwicht te houden. Het is goed geweest zo.”

Dit is dus het eerste seizoen dat Jaap niet actief als vrijwilliger en dat is soms best even wennen, zo vertelt hij. “Vorige week nog hadden ze hier een wedstrijd van de pupillen zonder scheidsrechter. Dan zit ik te stuiteren op mijn stoel om voor te stellen dat ik fluit. Maar ik moet het niet doen. Het gaat echt niet meer. Dan is het niet leuk voor de spelers, de trainers en ook niet voor mij. Ik zie het gewoon niet meer goed en daar komt alleen maar gezeur van.”

 “Maar ik kom hier nog steeds elke week”, vervolgt hij. “Als er bijvoorbeeld jeugdscheidsrechters zijn op zaterdagmorgen, probeer ik die te helpen. Lang niet allemaal zijn ze op de hoogte van de regels, dus dan begeleid ik ze een beetje. Ook hoe ze bijvoorbeeld om moeten gaan met agressie van spelers of vanaf de zijkant. Maar ik kom voornamelijk nog naar het sportpark om te kijken. Het is voor mij de ultieme ontspanning.”

Kampioenswedstrijd
Gevraagd naar een bijzondere anekdote uit zijn loopbaan als scheidsrechter, hoeft Jaap niet lang na te denken. “In 2021 moest ik plots invallen op De Bent bij een wedstrijd tussen Tholense Boys JO10 en hun leeftijdsgenoten van MOC. Wie de wedstrijd won, zou kampioen worden. In die wedstrijd kreeg een verdediger van Tholense Boys de bal in zijn eigen strafschopgebied tegen de hand. Heel MOC schreeuwde om een strafschop, maar het was aangeschoten hands omdat hij zijn gezicht beschermde. Ik gaf dus geen penalty. Toen kreeg ik tijdens en na de wedstrijd heel MOC over me heen: spelers, leiders, trainers, ouders; iedereen was woest. Als ik nu zou krijgen wat ze me toen toewensten, kom ik niet meer levend deze ruimte uit. De trainer wilde ook een klacht indienen tegen mij.”

Maar daar houdt het verhaal niet op. Enkele weken later is er namelijk een meidentoernooi bij MOC en Zuideweg was bij dat toernooi de hoofdscheidsrechter. “Ik zag dat dezelfde trainer met een meisjesteam meedeed. Dus ik vroeg aan de scheidsrechter die een wedstrijd van dat team floot of hij wilde ruilen, zodat ik hem kon fluiten. MOC verloor die wedstrijd met 0-1. En weet je hoe dat doelpunt tot stand kwam? Door een strafschop die ik aan de tegenpartij toekende.”

Toekomst
Tholense Boys is echt zijn club, zo benadrukt Zuideweg. “Bij het eerste elftal zit ik elke thuiswedstrijd op de tribune met een groepje oudere mannen. Dat is voor mij sociaal contact, maar het spelletje zelf vind ik ook nog steeds geweldig. De onderlinge sfeer en de clubliefde bij Tholense Boys vind ik fantastisch. Ik ben bij heel wat verenigingen geweest in mijn leven, maar ik kon nergens vinden wat ik hier bij Tholense Boys vond.”

Jaap heeft alle vertrouwen in het eerste elftal dit seizoen, vertelt hij desgevraagd. “We gaan kampioen worden óf slagen erin om via de nacompetitie te promoveren. Maar dat we gaan promoveren staat voor mij als een paal boven water. Ik zie de toekomst van Tholense Boys ook zonnig in, de club zou op lange termijn minstens tweede klasse-waardig moeten zijn.”

Ook over zijn eigen toekomst laat Jaap zich tot slot nog uit: “Zolang ik kan, ook met mijn rollator of in de toekomst misschien met een scootmobiel, zal ik naar De Bent blijven komen. Iedere zaterdag ga ik naar de voetbal en dat hoop ik nog jaren vol te houden. Ik zal tot mijn laatste snik naar Tholense Boys komen. Want voor mij is zaterdag voetbal, zaterdag is Tholense Boys.”

In de rubriek ‘Vrijwilliger van de maand’ laten we iedere maand een andere vrijwilliger binnen onze vereniging aan het woord. Wil je iemand opgeven voor deze rubriek? Mail dan naar socialmediatholenseboys@gmail.com