“Deze club zit in ons hart. Ik zou het niet kunnen missen. Ik heb zelfs een tatoeage laten zetten van Tholense Boys.” In een nieuwe aflevering van de rubriek ‘Vrijwilliger van de maand’ spreken we dit keer met Eric en Marion Opree, die veelvuldig op Sportpark De Bent te zien zijn. “We hopen oud te worden bij Tholense Boys.”
Langs de zijlijn met een vlag in de hand, in de dug-out als teamleider of achter de bar om bier te tappen. Eric (54) en Marion (52) Opree zijn al tientallen jaren op Sportpark de Bent te vinden als vrijwilliger. Eric begon meer dan dertig jaar geleden als speler en ging daarna als vrijwilliger aan de slag. Inmiddels is het bekende echtpaar al zo’n dertig jaar vrijwilliger bij de club. “Ik heb van alles gedaan en doe dat nog steeds”, vertelt Eric. “Achter de bar staan, jeugdteams trainen en grensrechter bij diverse teams waaronder het eerste elftal. Het leukste heb ik altijd het trainen van jeugdteams gevonden. Het is ontzettend leuk om kinderen iets te kunnen leren.”
Ook Marion vervulde verschillende vrijwilligersfuncties: “In het begin stond ik nog bij de ingang van het sportpark om kaartjes te verkopen en programmaboekjes uit te delen. Ook was ik leider bij verschillende teams. Nu ben ik leider van het derde elftal, een ontzettend leuke rol bij een geweldig team. We gaan het veld op om te winnen, maar zijn vooral een heel gezellige groep in verschillende leeftijden.”
Ondanks dat ze allebei al zoveel jaren vrijwilligers zijn bij de club, deden ze tot dusver niet veel samen. “Ik hoef hem niet de hele dag naast me te hebben”, grapt Marion. “Ik vind het ook wel goed zo”, vult Eric lachend aan. “We zien elkaar al meer dan genoeg.”
Als ze gevraagd worden wat hun mooiste moment is in al die jaren bij de club, hoeft Eric geen seconde na te denken. “Daarvoor ga ik terug naar mijn periode al speler. We werden toen kampioen met het vierde. Dat was mijn laatste seizoen, daarna moest ik vanwege blessures stoppen met voetballen. Dat was een geweldig vriendenteam. Iedereen van het team bleef toen ook in de kantine hangen. Dat zie je nu niet meer zoveel.”
Voor het mooiste moment van Marion gaat ze terug naar een periode waarin een groep supporters de twaalfde man vertegenwoordigde en Tholense Boys in de tweede klasse speelde. Ook Marion zelf maakte daar deel van uit. “We hadden in die tijd altijd shirts aan met nummer twaalf erop en het was elke thuiswedstrijd feest. We zorgden voor sfeer met vuurwerk. Dat was een prachtige periode. Ik kan me zelfs een keer herinneren dat we een beslissingswedstrijd op neutraal terrein moesten spelen en we tien minuten later begonnen vanwege het vele vuurwerk. Dat was in de gloriejaren van het eerste elftal. Nu kan ik helaas niet zoveel meer bij het eerste elftal kijken aangezien we dan zelf vaak moeten spelen.”
Beiden roemen de saamhorigheid bij Tholense Boys. “Dat is toch wel het mooiste van deze club”, vertelt Marion. “Iedereen kent elkaar en op zaterdag is iedereen voor dezelfde club. Of je normaal gesproken nu voor Ajax, PSV of Feyenoord bent; op zaterdag zijn wel allemaal geel-zwart. Dat vind ik prachtig.” Eric: “Deze club zit gewoon in ons hart, ik zou het niet kunnen kunnen missen. Ik heb zelfs een tatoeage laten zetten van Tholense Boys. Ik weet vrij zeker dat ik de enige ter wereld ben met een tatoeage van deze club. Prachtig toch?”
Toch maken de twee zich ook zorgen om Tholense Boys. Met name over de toekomst op het gebied van vrijwilligers. “Je ziet gewoon dat het steeds moeilijker wordt”, vertelt Marion. “Er zijn steeds minder vrijwilligers en dat wordt vooral bij de jeugd een probleem. Veel ouders komen niet eens meer kijken, ze zetten hun kinderen af bij het sportpark en dat is het.” “Er is een behoorlijk oude generatie vrijwilligers”, vult Eric aan. “Die vallen op den duur toch weg. En wie gaan het dan opvangen? Ik hoop echt dat de nieuwe generatie zich ook wil inzetten voor de club. Maar daar heb ik soms een hard hoofd in. We hebben echt hard vrijwilligers nodig van alle leeftijden.”
Oude glorietijden voor het eerste elftal zien Eric en Marion niet zo snel herleven. Al twijfelen ze beiden niet aan succes dit seizoen: “We worden kampioen”, is Eric stellig. Ik ga ervan uit dat we kampioen worden in de vierde klasse. En als dat niet lukt moeten ze zich schamen. Maar de derde klasse wordt nog moeilijk genoeg. Dus aan een nog hoger niveau hoeven we voorlopig niet te denken.” Marion stelt dat dit ook komt door een gebrek aan doorstroming: “Zoveel komt er vanuit de jeugd niet aan. En er is ook veel minder mentaliteit. De oudere jeugd steekt liever tijd in een bijbaantje dan dat ze komen trainen. Dan wordt het voor de toekomst van ons eerste elftal natuurlijk lastig.”
Zowel Eric als Marion noemen Tholense Boys de mooiste amateurclub van Nederland. “Dat zit in mij hart en gaat er nooit meer uit”, benadrukt Eric nogmaals. “Ik wil hier ook nooit meer weg. “ Marion: “Het is gewoon een hele mooie club die mensen bij elkaar brengt. Tholense Boys bindt mensen. Of je nu rijk of arm bent, dik of dun, groot of klein, iedereen is hier welkom. Je praat hier ook met mensen die je anders voorbij zou lopen.
Hoe ze tot slot naar hun eigen toekomst binnen de club kijken? “Zolang de spelers dat toelaten, blijf ik leider van het derde”, zegt Marion resoluut. “En als dat stopt, is er vast nog iets anders te doen. Ik word oud bij Tholense Boys.” “Ik ook”, reageert Eric. “Heel oud hopelijk. Hopelijk kan ik nog lang jeugdteams blijven trainen. Dat blijf ik het liefst tot mijn dood doen. “
In de rubriek ‘Vrijwilliger van de maand’ laten we iedere maand een andere vrijwilliger binnen onze vereniging aan het woord. Wil je iemand opgeven voor deze rubriek? Mail dan naar socialmediatholenseboys@gmail.com
Deze website gebruikt cookies. Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies. Lees meer